بهترین آموزشگاه موسیقی شهرری (داوود گنجه ای)

داوود گنجه‌ای در ۲۴ خرداد ۱۳۲۱ در شهر ری تهران به دنیا آمد. وی نوازندهٔ برجسته کمانچه و ویلن است.

داوود گنجه‌ای، ردیف کمانچه را نزد عبدالله جهان‌پناه و نواختن ویلن را نزد ولفگانگ والیش، استاد اتریشی، فراگرفت. او پس از اتمام تحصیلات متوسطه، به تحصیل در رشته موسیقی در دانشگاه تهران پرداخت و در این دوران از محضر اساتیدی چون نورعلی برومند و دکتر داریوش صفوت بهره برد. وی پس از دریافت مدرک لیسانس موسیقی، به مرکز حفظ و اشاعه موسیقی رفت و ضمن تحقیق و پژوهش در این مرکز، از محضر استادان بزرگ موسیقی ایران مانند سعید هرمزی، یوسف فروتن و محمود کریمی استفاده کرد. او هچنین نواختن کمانچه را نزد علی‌اصغر بهاری ادامه داد.

 

تدریس در تمام سطوح در مراکز هنری و آموزشی – اجرای کنسرت درنقاط مختلف جهان و فستیوال‌های داخلی و خارجی به همراه گروه‌های موسیقی مرکز حفظ و اشاعه موسیقی از جمله فعالیت‌های داود گنجه‌ای است. همچنین وی از بدو تأسیس مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به تدریس و تحقیق در این مرکز مشغول بوده‌است.

 

از جمله سوابق و سمت‌های گنجه‌ای می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد:

 

• عضو شورای مرکزی طرح و برنامه‌ریزی آموزشگاه‌های آزاد موسیقی

 

• عضو شورای عالی موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

 

• عضو شورای طرح تکریم هنرمندان کشور

 

• عضو شورای نظارت بر نوارها و اجراهای موسیقی

 

• عضو شورای ارزشیابی هنرمندان کشور

 

• مشاور هنری بنیاد رودکی

 

• مشاور هنری مرکز موسیقی

 

• مشاور هنری دانشگاه آزاد رشته هنر و معماری

 

• مشاور هنری و عضو هیئت امنای انجمن موسیقی ایران

 

• عضو شورای پژوهشی و آموزشی صداوسیما

 

• عضو شورای سیاست گذاری مرکز موسیقی

 

• عضو کمیته ملی موسیقی وابسته به یونسکو

 

• عضو شورای ارزشیابی صداوسیما

 

• مدیر مرکز حفظ و اشاعه موسیقی

 

• قائم مقام و جانشین مدیرکل موسیقی صداوسیما

 

• قائم مقام و مدیر عامل خانه موسیقی

 

• عضو هیئت داوران جشنواره‌های موسیقی فجر از ابتدا تاکنون

 

• عضو هیئت داوران جشنواره‌های موسیقی جوان در تمام دوره‌ها

 

• عضو هیئت داوران جشنواره‌های موسیقی معلولین

 

• عضو کانون نوازندگان سازهای ایرانی خانه موسیقی

 

• عضو کانون مدرسان موسیقی خانه موسیقی

 

• مسئول بررسی خروج کلیه سازها از کشور

 

• شهروند نمونه؛ منتخب انجمن شهر تهران

 

و چندین مسئولیت مختلف در زمینه‌های آموزش و پرورش و مدیریت‌های هنری در شاخه‌های مختلف.

 

آموزشگاه موسیقی ترانه مهر

 

اینستاگرام ترانه مهر

 

آکادمی موسیقی میترا جهانگیری

 

آکادمی ویولن مسعود جهانگیری

آموزشگاه دف شهرری

💠دَف، یکی از سازهای کوبه‌ای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقه‌ای چوبی است که پوست نازکی بر آن کشیده‌اند و با ضربه‌های انگشت می‌نوازند. این ساز از سازهای ضربی ایرانی شبیه به دایره ولی بزرگ‌تر از آن و با صدای بم‌تر است.

💠ساز دف از آلات موسیقی ایران باستان و کشورهای همجوار است. این ساز از ابزار موسیقی کوبه ای است که با ضربات دست نواخته می شود. دف معمولاً از پوست حیوانات ساخته می شود. دف دارای یک قاب چوبی،زنجیر و پرده ای از پوست حیوانات است.

 

💠دف یکی معروف ترین و قدیمی ترین سازهای کوبه ای ایرانی می باشد که عضوی از خانواده ی بزرگ پوست صدا های یک طرفه است. این ساز که با انگشتان دست نواخته میشود ، در گذشته بیشتر برای نواختن در خانقاه ها و موسیقی عرفانی مورد استفاده میگرفت ولی امروزه در اکثر سبک های موسیقی ایرانی شامل موسیقی دستگاهی و مقامی و فولکلوریک و تلفیقی و… مورد استفاده قرار میگیرد. 

💠دف حلقه‌ای از جنس چوب می‌باشد که عرض آن حدود ۵ تا ۷ سانتی‌متر و قطر آن از ۲۵ تا ۴۰ سانتی‌متر است. بر یکی از سطوح این ساز پوست کشیده شده و در داخل جدار چوبی آن حدود ۴۰ حلقه‌ی فلزی قرار گرفته است.

آموزش دف شهرری

💠کشورهایی که ساز دف در آنجا رایج است💠

♦️ از این ساز در قاره آسیا بیش از مناطق دیگرجهان استفاده می کنند و هر کشوری به فراخور حال و هوای موسیقی خود، از آن استفاده می کنند.

♦️کشورهای شمال و شمال شرقی آسیا مثل:چین، ژاپن،تایلند،تایوان و ….

♦️کشورهای همسایه شمال شرقی کشور ما،کشورهای تازه استقلال یافته شوروی سابق مثل: ازبکستان، ارمنستان، تاجیکستان، قرقیزستان و …

♦️در شرق ایران مثل: افغانستان، پاکستان و …

♦️کشورهای حاشیه خلیج فارس:بحرین، قطر، عمان و …

♦️در غرب کشور ما: عربستان، عراق، کویت و …

و در شمال غربی کشور:ترکیه

و حتی در کشورهای اروپایی مانند:آلمان، جنوب اسپانیا و آمریکا نواختن دف رایج است؛ و تقریبا در همه این کشورها اصول دف نوازی یکسانی وجود دارد. مگر در مواردی جزئی. مثلا در ازبکستان ساز را در بین دو پای خود می گذارند و با انگشتان دست به نواختن آن می پردازند.

♦️یا در عربستان با شیوه دیگری می نوازند که همراه با هلهله و شادی است. ولی آنچه که مسلم است این است که در مناطق دیگر، بخصوص اعراب با محدودیت ریتمی همراه است و نوازندگی آنها تنوع آنچنانی ندارد.

♦️اما تنها کشوری که این ساز را به اوج و کمال خود رساند، کشور عزیزمان ایران می باشد؛بطوریکه یکی از سازهای ملی و ارکستری ما محسوب می شود و نت های آموزشی خاص خود دارد و به صورت اصولی آموزش داده می شود و تقریبا در همه مناطق ایران مورد استفاده قرار می گیرد.

♦️ در مشهد خراسان که به خاطر مهاجرت کردها مخصوصا کردهای قوچان، از ساز دف هم در موسیقی شان استفاده می کنند؛ بطوریکه در موسیقی فولکلور خراسانی هم از ساز دف استفاده می شود.

♦️ در مناطق شمال ایران، در گیلان و مازندران هم از ساز دف استفاده می شود که باز از مهاجرت کردها تاثیر پذیرفته است که در برخی از مناطق گیلان سکنی گزیدند

مثل:تالش،گالش، ماسال، رودبار و … که در موسیقی شان از آن استفاده می کنند.

♦️ در مناطق مرکزی ایران همچون تهران،اصفهان،کرمان،شیراز و…از دف به شیوه های مختلف استفاده می کنند و در مناطقی چون اهواز و آبادان نوعی سنت و عرف حاکم است که اگر شخص در دریا غرق شود،عده ای دف نواز در کنار ساحل شروع به نواختن دف می کنند؛زیرا معتقدند که از آن طریق جنازه فرد غرق شده از آب بیرون خواهد آمد.

♦️ اما آنجا که دف به اوج بلوغ و بلندای شان خود رسیده است کردستان و کرمانشاه است که نام این دو چنان با هم عجین شده که هرکدام یادآور نام دیگری است: دف و کرد.

 

❇️اینستاگرام آموزشگاه موسیقی ترانه مهر ❇️

 

◀️لینک آموزشگاه موسیقی ترانه مهر▶️

 

🎻لینک آکادمی تخصصی ویولن شهرری 🎻

سن مناسب برای یادگیری ساز دف

✔️سن مناسب برای یادگیری دف:

✳️بهتر است بدانید که آموزش نواختن دف در تمامی سنین امکان پذیر است و کودکان نیز می توانند به یادگیری آن بپردازند. البته شرع کلاس آموزشی ان بهتر است پس از گذراندن دوره آموزش موسیقی کودکان باشد. با این حال نوجوانان و بزرگسالان نیز می توانند به آموزش دف بپردازند زیرا آموزش موسیقی در هیچ سنی دیر نیست و علاوه بر اینکه به عنوان تفریح شناخته می شود می تواند در تقویت حافظه و توانایی های ذهنی، هماهنگی چشم ها و دستان نیز موثر باشد.✳️

لینک وبسایت آموزشگاه موسیقی ترانه مهر

 

لینک اینستاگرام آموزشگاه موسیقی ترانه مهر

آموزش دف شهرری

🔶🔸دف در ساختار موسیقی خانقاهی نقشی اساسی ایفا می‌نماید. این ساز صوفیان، قلندران و دراویش را در ذکر و رقص و سماع و دست افشانی و جشن و پای کوبی ملازمت و همراهی می‌نماید.🔶

 

🔶ضرورت سماع ایجاب می‌کند که ریتم های گزینه به کار گیری در خانقاه بی آلایش باشند. جایگاه های معمول دف و دف نوازی ترکیبات معین و شناخته گردیده این ساز، از شاخصه ریتم های خانقاهی میباشد. این ریتم ها که گزاره بندی آن ها اثبات میباشد، ساختار به طور کامل مشخصی دارا‌هستند و ترکیبات بسیار نادر و محدودی در قالب این ریتم ها اجرا می گردد. به تیم این جملا‌ت معین و مبنا ریتمیک و ترکیبات آن ها «مقام» میگویند. به عنوان مثال مقام «حی الله»، ریتمی چهارتایی میباشد که بسیار معمولی نواخته می گردد یا این که «دایم» ریتمی دوتایی میباشد که همان گونه که از اسمش پیداست، تداوم و تکرار یک جمله ریتمیک میباشد. هم پا با ملودی های خانقاهی، به عبارتی جایگاه های ریتمیک و ترکیبات معمول زیباست و عدول از آن ها ضمن اینکه زیبایی اثر را معدود می‌کند، از نگاه دراویش نیز جایز وجود ندارد.

 

🔶هر قوم، ریتم هایی با اکسنت ها و جمله بندی های مختص موسیقی خویش را داراست. بسته به فرهنگ و تمدن، سنن، آداب و آئین ها، گویش و زبان، پوشش و … گونه سازبندی اقوام و صورت های اجرایی ریتم های آن‌ها با هم مختلف میباشد. مثلا ریتم ۶تایی که در موسیقی جنوبی اجرا می گردد، به نظر جمله بندی، اکسنت و نوانس (شدت و ضعف) با ۶تایی اجرا گردیده در موسیقی کردی تماما مختلف میباشد، ولی در یک مورد مشترکند و آن ۶تایی بودن ریتم میباشد.

 

https://www.tarane-mehr.ir/

 

http://www.instagram.com/taranemehr.music.academy

دف شهرری

دَف یکی از سازهای کوبه‌ای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقه‌ای چوبی است که پوست نازکی بر آن کشیده‌اند و با ضربه‌های انگشت می‌نوازند. این ساز از سازهای ضربی ایرانی شبیه به دایره ولی بزرگ‌تر از آن و با صدای بم‌تر است.

چنان‌که از کتاب‌های موسیقی و نوشته‌ها و اشعار برمی‌آید، در ایران قدیم این ساز برای پشتیبانی از ساز و حفظ وزن به کار می‌رفته و رکن اصلی مجالس عیش و طرب و محافل اهل ذوق و عرفان بوده که قوالان هم با خواندن سرود و ترانه آن را به کار می‌بردند. در کتاب‌های لغت در معنی دف یا دایره می‌نویسند: آن چنبری است از چوب که بر روی آن پوست کشند و بر چنبر آن حلقه‌ها آویزند. در قدیم برای آنکه طنین بهتری داشته باشد روی دف پوست آهو می‌کشیدند.

در قدیم دف یا دایره کوچک را که چنبر آن از روی و برنج ساخته می‌شد خمک یا خمبک می‌گفتند. به دست زدن با وزن و به‌اصطلاح بشکن زدن هم خمک یا خمبک می‌گفتند.

 

http://www.tarane-mehr.ir/