آکسان (از انگلیسی: accent) در موسیقی، به مفهوم تاکید بر شدت اجرای نت و یا نت هایی که این با این علامت مشخص شده باشند و حدودا نوانس(شدت) تاکید بر هر نت که با این علامت مشخص شده باشد تا دو برابر افزایش می یابد
دولاخط بازگشت یا تکرار (به انگلیسی: Repetition)، علامتی است که در انتهای یک میزان آمده و به شما میگوید، باید یک قسمت یا کل قطعهٔ موسیقی تکرار شود.
اگر بخواهیم قسمت مشخصی از قطعه تکرار شود، آن بخش را بین دو علامت تکرار قرار میدهیم، اما اگر فقط یک علامت بازگشت در پایان میزان وجود داشته باشد، به معنای آن است که از ابتدای قطعه تا علامت تکرار را دوباره اجرا کنیم.
علامت دولاخط بازگشت، همانند دولاخط پایان از یک خط باریک و یک خط ضخیم تشکیل شده، با این تفاوت که قبل از آن دو نقطه روی هم (:) آورده میشود.
دولاخطِ بازگشتِ معکوس، که علامتی قرینهٔ علامت دولاخط بازگشت است، نمایانگر شروع محدودهٔ بازگشت برای یک قطعهٔ موسیقی است.
ترتیب کلیدها از بم به زیر عبارتند از بم به زیر ) باس - باریتون - تنور - آلتو - متسوسوپرانو - سوپرانو - شل توضیح: با کلید باس نتهای بم تر ( صداهای با فرکانس پایین تر ) را می توان نوشت و همین طور که به ترتیب کلیدها که در بالا آمده پیش برویم، نتها زیر تری را می توان نوشت.
تقسیم بندی صدای انسان در گروه کر ( آواز جمعی، کرال )
توضیح: برای تقسیم بندی صدای انسان ابتدا آن را به دو گروه صدای زنان، کودکان و صدای مردان تقسیم می کنیم و هر گروه نیز به سه قسمت زیر - متوسط - بم تقسیم میشوند که برای هر یک نامی در نظر گرفته شده است. مثلا به صدای بم زنان آلتو و به صدای بم مردان باس گفته میشود. نکته: امروزه در گروه گر معمولا چهار دسته صدا وجود دارد که از بم به زیر عبارتند از: باس - تنور - آلتو - سوپرانو و استفاده از متسوسوپرانو و باریتون به تدریج منسوخ شده است.
🔴بطور کلی محدوده صدایی خانمها و کودکان زیرتر از محدوده صدایی آقایان است.
خطوط اضافه ( تکمیلی) روی پنج خط حامل تنها یازده نت را می توان جای داد، حال برای ادامه دادن نتها از خطوط اضافه استفاده می کنیم.
نکته: خطوط اضافه را از بالا و پایین بنا به نیاز می توان ادامه داد. نکته: خطوط اضافه در مورد کلیدهای دیگر نیز کاربرد دارد. توضیح: برای یادگیری خطوط اضافه باید به منطق آن توجه کنیم. آخرین نتی که از پایین با کلید شل نوشتیم نت «ر» ( زیر خط اول ) می باشد پنج خط دیگر زیر آن فرض و همانند گذشته نت ها را روی خطوط و بین خطوط می نویسیم و نام گذاری می کنیم.
بنا به نیاز باز می توان خطوط دیگری علاوه بر این پنج خط فرضی در نظر گرفت. همین منطق در مورد نت ها با خود اضافه در بالای پنج خط اصلی صادق است.
پنج نت روی خطوط، چهار نت بین خطوط، یک نت بالا و یک نت پایین حامل می توان نوشت و با استفاده از نیم خطها در بالا و پایین خطوط حامل نت های دیگری نیز می توان رسم کرد.
کلید: برای نامگذاری و شناختن نتها روی پنج خط حامل از کلید استفاده می کنیم. کلیدها ابتدای حامل (سمت چپ) رسم می شوند که عبارتند از: کلید شل - کلید فا - کلید دو نکته: کلید با هر نامی روی هر خطی از حامل قرار گیرد، ابتدا نام خود را به نت روی آن خط داده و سپس مطابق دایره نتها بقیه نتها را نامگذاری می کنیم. کلید سل: نام دیگر آن کلید آواز می باشد به شکل آن دقت کنید.
نام گذاری نت ها روی پنج خط حامل با کلید سل
پنج خط حامل: محل قرار گرفتن نتها که از طریق آن خواندن و تشخیص نتها میسر می گردد. پنج خط حامل عبارتند از پنج خط موازی که به فاصله های مساوی از هم رسم می شوند.
نکته: پنج خط حامل از پایین به بالا شماره گذاری میشوند.
دایره نتها: نت های موسیقی را می توان روی دایرهای فرض کرد که اگر هم جهت عقربه های ساعت حرکت کنیم در واقع روی پنج خط حامل بالا رفته ایم و بالعکس.
♦️هرگاه سمت چپ نتی که قبلا “دیز” یا “بمل” شده گذاشته شود، اثر نشانه ی پیشین را خنثی می کند. هرگاه نت مزبور پیشتر “دوبل دیز” یا “دوبل بمل” بوده باشد، برای خنثی کردن یکی از “دیز” ها یا یکی از “بمل” ها، باید نشانه “بکار” را با “دیز” یا “بمل” با هم به کار گرفت. در غیر این صورت، یعنی کاربرد نشانه “بکار” به تنهایی، ممکن است اثر نشانه ی دوبل (دیز یا بمل) کاملا خنثی شود.
♦️علامت دوبل بمل هرگاه سمت چپ نتی گذاشته شود، آن نت را دوبار به فاصله ی نیم پرده پایین می آورد.